Η Νεραιδα της Φωτιας

Ο ξυλοκοπος μας αποφασισε για μια ακομη μερα να παει στο δασος, ο χειμωνας ερχοταν και αυτος ηθελε ναναι προετοιμασμενος για τη βαρυχειμωνια .Βλεπει ενα δενδρο μονο ομορφο μεν αλλα στριφνο .Παραξενα ομορφο μεσα στα στριφνα σγουρα κλαδια του στον ιδιομορφο κορμο του να λυκνιζεται στον αερα μονο του. Μεσα σενα δασος μονο; Ναι μονο ετσι τοβλεπαι ο ξυλοκοπος, ηξερε βλεπεται μετα απο τοσα χρονια δουλιας και μοναξιας δικης του μεσα στο δασος να ξεχωριζει .Ηταν ομορφο πολυ ομορφο δενδρο ειχε μια δικη του ομορφια περιεργη ετσι με τον στριφογυριστο κορμο του και τα παραξενα σγουρα κλαδια του .Του θυμισε γυναικα με μακρια σγουρα μαλλια και ενα ιδιορυθμο περπατημα ετσι οπως το λυκνιζε ο αερας περα δωθε περα δωθε .Προσπαθησε να το κοψει αλλα διαπιστωσε οτι ηταν σκληρος ο κορμος και κοβοταν δυσκολα ειδε, και αλλες τσεκουριες πανω στον κορμο δειγμα οτι και αλλοι προσπαθησαν να το κοψουν.Οι προσπαθεια τουφαγε ολη τη μερα τα καταφερε στο τελος . Το σημαδεψε για να το καψει ξεχωριστα τα βραδια της μοναξιας με το πολυ κρυο.Ετσι και εγεινε ο χειμωνας βαρυς και τα ξυλα στο τζακι να λενε το δικο τους τραγουδι και να χορευουν το δικο τους χορο και αυτος να τα παρακολουθει απαθης μεσα απο μισοκλειστα βλεφαρα βαρια να παιζουν το παιχνιδι τους .Καποια στιγμη φερνει στο τζακι κομματια απο το στριφνο δενδρο δεν το θυμοταν καλα καλα μα μολις αρχισε να καιει τα μισοκλειστα βλεφαρα ανοιξαν διαπλατα .Τι φλογα ηταν αυτη που ξεπηδησε μπροστα του ;Τι παιχνιδια επαιζε αυτο το δενδρο ; Πως ηταν τοσο δυνατη η φλογα του;Πως στριφογυριζαν οι ακρες απο τις φλογες σαν να ανεμειζαν μακρυα γυναικεια μαλλια στον αερα; Δεν μπορει σκεφτηκε δεν ειναι παρα ενα ακομη ξυλο.Και ομως συνεχειζε να βλεπει μια γυναικα εκει στο τζακι σαν να ηταν μια νεραιδα που ηταν μεσα στο δενδρο και ξυπνησε απο τη ζεστη και αρχισε να λικνιζεται και αυτη μαζι με τις φλογες. Δεν μπορει δεν γινεται κουζουλαθηκα τελειως σκεφτηκε και ετρειψε τα ματια του να φυγει η οπτασια .Ομως εκεινη επεμενε  νανε εκει χορευοντας μες τις φλογες .Και τι ζεστη που εκανε, πολυ παρα πολυ μια ζεστη που του ζεσταινε και την ψυχη ακομη . Και εκει μεσα στο χορο της φωτιας και τη ζεστη που τον αγκαλιασε κοιμηθηκε ο ξυλοκοπος χαμογελαστος. Και κοιμαται ακομη βλεποντας οτι χορευει με τη νεραιδα της φωτιας σε ενα δικο τους χορο μακρια απο το κρυο του χειμωνα, και ολο του σιγοψυθιριζει τραγουδια γλυκα που μαζευε τοσο καιρο που ηταν μονη της στο δασος.
Μακαρι και να μη ξυπναγε ποτε

Ο Ξυλοκοπος των Ονειρων