Παρασκευή 30 Δεκεμβρίου 2011

Τα Πληγωμενα Πουλια

 Μεσα στα δαση των ανθρωπων στις πολυβουες πολεις η τα ησυχα χωριά στου ανελεητου  του χρονου το διαβα ζουν και πουλια πληγωμενα πουλια.Πουλια με πολυχρωμες φορεσιες και αλλα με μονοχρωμες ασπρες κοκκινες  μαυρες γκριζες ,ασχημα η ομορφα οπτικα δεν εχει σημασια .Τα συνδεει ολα κατι κοινο, ειναι ολα πληγωμενα .Απο την κακια των "ανθρωπων" θες απο την αγνοια τους η απο τον μη διαθεσημο χρονο τους το γεγονος παραμενει δεν αλλαζει .Και ακομη ακομη οταν οι "ανθρωποι" συνειδητοποιησουν οτι διπλα τους ζει ενα πληγωμενο πουλι συνηθως το κανουν περα και αυτο δεν μπορει να φυγει, πως να πεταξει με πληγωμενα τα φτερα ; Μενει και υπομενει τις παραξενιες των "ανθρωπων " μενει και υπομενει περιμενοντας κατι απο το περισευμα των "ανθρωπων". Τα ψιχουλα της ευτυχιας για να χορτασουν την πεινα τους για να απαλυνουν τον πονο της πληγης τους.Και κρυβουν τις περισσοτερες φορες τις πληγες και τον πονο απο αυτους τοσο καλα που νομιζεις οτι δεν εχουν τιποτε.Και πετουν και ολο πετουν γυρω απο τους "ανθρωπους" τιτιβιζοντας τραγουδωντας τραγουδια δικα τους που για τους "ανθρωπους" δεν εχουν καμια σημασια  η αξια Οι "ανθρωποι" αλλωστε δεν ξερουν καν τη γλωσσα  των πουλιων πως να καταλαβουν οτι το τραγουδι τους ειναι πονεμενο; .Αν ομως προσπαθησεις να ανοιξεις τα φτερα τους λιγο παραπανω τοτε θα δεις θα  δεις  τις πληγες απο κατω τους, εκεινες τις μεγαλες πληγες που δεν τα αφηνουν να πεταξουν ελευθερα που δεν τα αφηνουν να ζησουν ελευθερα .Και αυτο σε καιει σε πειραζει πολυ .Και τοτε αρχιζεις να αναρωτιεσαι  εισαι "ανθρωπος" και συ;Αν ναι πως καταλαβες τον πονο των πουλιων ;
    
Η μηπως............................................................... ;


   Ο Ξυλοκοπος των Ονειρων

Τετάρτη 28 Δεκεμβρίου 2011

Μια Λευκη Σελιδα

   Καθομαι για ωρα και κοιτω τη λευκη σελιδα που φαινεται στην οθονη του υπολογιστη θαρρεις και θα αρχισουν τα γραμματα να ξεπηδουν μονα τους γραφοντας ενα παραμυθι ακομα ,η μια αληθεια.
  Καθομαι για ωρα κοιτωντας ακομη τη λευκη σελιδα περιμενοντας να εμφανιστει η οπτασια εκεινη η οπτασια των πιξελς της οθονης που θα με καθοδηγησει σαν τον βοηθο του κειμενογραφου .
  Καθομαι για ωρα κοιτωντας τη λευκη σελιδα περιμενοντας να ακουσω το γνωριμο ηχο του πληκτρολογιου στα αυτια μου
  Ματαια ομως περιμενω, η σελιδα μενει λευκη καταλευκη σαν το χιονι σαν να με κοροιδευει που δεν μπορω να την αφουγκραστω να την νοιωσω να τις πω τα θελω μου τα οχι μου τις αντιδρασεις μου τις αντιρησεις μου τους φοβους μου τις αγαπες μου τις τρελλες μου και να μου πει και εκεινη τα δικα της
παραπονα, θελω, πιστευω, γιαυτο επιμενει να μενει λευκη .Και εγω απεγνωσμενα προσπαθω να θυμηθω τις μαγικες λεξεις που πρεπει να πω για να αρχισει να ξετυλιγεται το κουβαρι .Τις ξεχασα μαλλον .Γιατι αραγε ; ηταν δυσκολες ,στριφνες ,παραξενες, η ηταν τοσο απλες που περασαν απο το μυαλλο χωρις να μεινουν ,χαμενες στη λιθη τοσων αλλων κοινων λεξεων;  Ναι κατι γινεται μαυτη τη λευκη σελιδα .Δεν μακουει οτι και να σκεφτω δεν το προβαλει μπροστα της η μηπως τα θεωρει τοσο ανουσια και αναξια λογου και για αυτο δεν τα εμφανιζει;
      Ναι εχω προβλημα μαυτη τη λευκη σελιδα σημερα δεν γραφει τιποτε δεν δεχεται τιποτε μενει τελειως λευκη αψεγαδιαστα λευκη παραξενα λευκη.
     Εχω προβλημα μαυτη τη σελιδα σημερα αρχισε να μου μιλα και ακου να δεις τι λεει "Λεει οτι δεν γραφει τιποτε γιατι δεν θελει να λερωσει την κατασπρη φορεσια της μαυτο το καταμαυρο μελανι" Ωραια αντε τωρα να την πεισεις και τι να της πεις .....
    Απελπισμενος προσπαθω να σκεφτω κατι κατι για να την πεισω να δεχτει να γραψει κατι εστω μια τελεια  αλλα ματαια .Αρνειται πεισματικα ...........................................και τα λεπτα κυλουν ......
 Ξαφνου αρχιζει να γραφει να φραφει να γραφει μονη της Μα   τι εγεινε δεν γινονται αυτα δεν μπορει .Και εμφανιζονται και στολιζουν τη λευκη σελιδα γραμματα πολυχρωμα γραμματα μεγαλα γραμματα μικρα γραμματα καθε ειδους χορευουν μπροστα μου .Μονο που δεν ειναι οι δικες μου σκεψεις δεν ειναι δικα μου τα γραμματα .Ειναι της σελιδας της ιδιας σκεψεις ,νοηματα και εικονες και μιλαει για τον δικο της κοσμο τον ομορφο τον ασχημο Ειναι οι δικες της ιδεες και σκεψεις αποτυπωμενες πανω της
      
     Ετσι δεν φαινεται οταν ενα ηλεκτρονικο γραμμα γεμιζει την ηλεκτρονικη σας θυριδα;

                                           " Αφορμη για αυτο το μονολογο υπηρξε η υπαρξη  ενος email απο ενα πολυ αγαπημενο προσωπο  και η αγωνια μου για το ποτε θαρθει ηταν τοση που ανοιγα συνεχεια τα εισερχομενα μηπως και ειχε γινει ενα θαυμα και ερθει νωριτερα "
        Να περνας καλα ψυχη μου......

    Ο Ξυλοκοπος των Ονειρων

Δευτέρα 26 Δεκεμβρίου 2011

Το Κατι..........

Μια φορά κι έναν καιρό...ζούσε ένα κοριτσάκι...σε μια πολύ ευτυχισμένη οικογένεια...σε ένα μικρό σπιτάκι στο δάσος...Το κοριτσάκι αυτό πάρ'όλο που μεγάλωσε σ'αυτή την ευτυχισμένη οικογένεια πάντα ένιωθε...πως ανήκε αλλού..Όσο κι αν το χαϊδεύαν...όσο κι αν το νανούριζαν ...όσο κι αν το αγαπούσαν...όσο κι αν του έδειχναν τι σήμαινε γι αυτούς...στο κοριτσάκι πάντα έλειπε κάτι...Κάτι απροσδιόριστο...κάτι που δεν μπορούσε να καταλάβει...Κι έψαχνε...κι έψαχνε...κι έψαχνε πάντου αυτό το κάτι...Έψαχνε σε βιβλία...έψαχνε σε σελίδες λευκές που γέμιζαν κάτω απ' τη μύτη του μολυβιού της...έψαχνε μέσα στις νότες....των κομματιών που αγαπούσε...μέσα στα σκίτσα που μυστηριωδώς εμφανίζονταν στο μπλοκ ζωγραφικής της...έψαχνε σε κάθε λέξη των γονιών της ...σε κάθε λέξη που άκουγε γύρω της...έψαχνε στον αέρα...που της ανακατεύε τα μαλλιά και χαϊδεύε απαλά το δέρμα της...στο νερό της βροχής που κυλούσε στο σώμα της ...Μάταια όμως...Σε κάθε της ταξίδι στο γιατι του μικρού της κενού... Δεν έβρισκε απάντηση...Πάντα όμως το κάθε της μικρό ταξίδι της έδινε κι από κάτι...
Λίγο λίγο...αυτα τα κάτι...που μάζευε από πάντου...έφτασαν να τη γεμίσουν τόσο...που άρχισε να ξεχειλίζει...αλλά πάρ'όλο το ξεχείλισμα της εκείνο το συγκεκριμένο κάτι την έκαιγε με την απουσία του...Το ξεχείλισμα όμως ήταν καταλυτικό...Ήταν το σημείο που το μικρό κορίτσι άρχισε να δίνει...να δίνει ...να δίνει...πολλά από τα κάτι...που την ξεχείλιζαν...Κι ο κόσμος γύρω της έγινε πολύ φωτεινός... Τόσο φωτεινός όσο φωτεινά και τα χαμόγελα όσων έπαιρναν τα κάτι της...Και παράξενο πράγμα...όσο κι αν έδινε τα κάτι που την ξεχείλιζαν τόσο γέμιζε με καινούρια...Οι γονείς της ήταν πολύ προβληματισμένοι...Της έλεγαν να σταματήσει...πια να δίνει...Όμως αυτή...αντιδρούσε σα ναρκομάνης...όσο έδινε τόσο περισσότερο ήθελε να δώσει...Έλεγε πως κάποτε θα βρει το κάτι...της...πως κάπου ήταν κρυμμένο κι απλά έπρεπε να ψάξει ακόμα πιο πολύ...Το μόνο που δεν ήξερε ήταν αν αναγνώριζε το κάτι της όταν το συναντούσε...αν το συναντούσε πότε...
Αυτό ήταν και το σημείο που αποφάσισε να γίνει παρατηρητής...Έπρεπε να παρατηρεί προσεκτικά τον κόσμο γύρω της...πολύ προσεκτικά μήπως και τα καταφέρει να αναγνωρίσει το κάτι της...Πόσο καιρό πέρασε άραγε απλός παρατηρητής του κόσμου;Οι άλλοι γύρω της ποτέ δεν κατάλαβαν πως είναι απλός παρατηρητής...Φαινομενικά ζούσε και κινούνταν μαζί τους...έδινε κι έπαιρνε...ήταν δική τους...μια απ'αυτούς...Κι αυτή έψαχνε...έψαχνε...αλλά μάταια...Τότε ήταν που απογοητεύτηκε...και σταμάτησε να ψάχνει...Πόσο πια σημαντικό ήταν αυτό το κάτι..που είχε αφιερώσει τη ζωή της να το ψάχνει;Έτσι είπε...και σταμάτησε...να ψάχνει...σταμάτησε να είναι παρατηρητής...και κλείδωσε στα κάτι που είχε ήδη...Πέταξε και το κλειδί...Πότε κανείς δε θα έβρισκε αυτό το κλειδί είπε...Έλα σου όμως που στα παραμύθια πάντα όταν δεν το περιμένεις γίνεται αυτό που τόσο περίμενες...Το κάτι εμφανίστηκε κι άνοιξε μόνο του τη σκουριάσμένη κλειδαριά...και εγκαταστάθηκε μέσα...κι όλα άλλαξαν...Θα μου πείτε τώρα τι ήταν τελικά αυτό το κάτι...Δεν το κατάλαβε τι ήταν...αλήθεια σας λέω...Το μόνο που κατάλαβε...ήταν πως ήταν το κόμματι που περίμενε...και τ'άφησε εκεί να τη ζεσταίνει και να τη φωτίζει...

  Το Χρυσομαλλο Δερας
        


Η Νεραιδα της Φωτιας

Ο ξυλοκοπος μας αποφασισε για μια ακομη μερα να παει στο δασος, ο χειμωνας ερχοταν και αυτος ηθελε ναναι προετοιμασμενος για τη βαρυχειμωνια .Βλεπει ενα δενδρο μονο ομορφο μεν αλλα στριφνο .Παραξενα ομορφο μεσα στα στριφνα σγουρα κλαδια του στον ιδιομορφο κορμο του να λυκνιζεται στον αερα μονο του. Μεσα σενα δασος μονο; Ναι μονο ετσι τοβλεπαι ο ξυλοκοπος, ηξερε βλεπεται μετα απο τοσα χρονια δουλιας και μοναξιας δικης του μεσα στο δασος να ξεχωριζει .Ηταν ομορφο πολυ ομορφο δενδρο ειχε μια δικη του ομορφια περιεργη ετσι με τον στριφογυριστο κορμο του και τα παραξενα σγουρα κλαδια του .Του θυμισε γυναικα με μακρια σγουρα μαλλια και ενα ιδιορυθμο περπατημα ετσι οπως το λυκνιζε ο αερας περα δωθε περα δωθε .Προσπαθησε να το κοψει αλλα διαπιστωσε οτι ηταν σκληρος ο κορμος και κοβοταν δυσκολα ειδε, και αλλες τσεκουριες πανω στον κορμο δειγμα οτι και αλλοι προσπαθησαν να το κοψουν.Οι προσπαθεια τουφαγε ολη τη μερα τα καταφερε στο τελος . Το σημαδεψε για να το καψει ξεχωριστα τα βραδια της μοναξιας με το πολυ κρυο.Ετσι και εγεινε ο χειμωνας βαρυς και τα ξυλα στο τζακι να λενε το δικο τους τραγουδι και να χορευουν το δικο τους χορο και αυτος να τα παρακολουθει απαθης μεσα απο μισοκλειστα βλεφαρα βαρια να παιζουν το παιχνιδι τους .Καποια στιγμη φερνει στο τζακι κομματια απο το στριφνο δενδρο δεν το θυμοταν καλα καλα μα μολις αρχισε να καιει τα μισοκλειστα βλεφαρα ανοιξαν διαπλατα .Τι φλογα ηταν αυτη που ξεπηδησε μπροστα του ;Τι παιχνιδια επαιζε αυτο το δενδρο ; Πως ηταν τοσο δυνατη η φλογα του;Πως στριφογυριζαν οι ακρες απο τις φλογες σαν να ανεμειζαν μακρυα γυναικεια μαλλια στον αερα; Δεν μπορει σκεφτηκε δεν ειναι παρα ενα ακομη ξυλο.Και ομως συνεχειζε να βλεπει μια γυναικα εκει στο τζακι σαν να ηταν μια νεραιδα που ηταν μεσα στο δενδρο και ξυπνησε απο τη ζεστη και αρχισε να λικνιζεται και αυτη μαζι με τις φλογες. Δεν μπορει δεν γινεται κουζουλαθηκα τελειως σκεφτηκε και ετρειψε τα ματια του να φυγει η οπτασια .Ομως εκεινη επεμενε  νανε εκει χορευοντας μες τις φλογες .Και τι ζεστη που εκανε, πολυ παρα πολυ μια ζεστη που του ζεσταινε και την ψυχη ακομη . Και εκει μεσα στο χορο της φωτιας και τη ζεστη που τον αγκαλιασε κοιμηθηκε ο ξυλοκοπος χαμογελαστος. Και κοιμαται ακομη βλεποντας οτι χορευει με τη νεραιδα της φωτιας σε ενα δικο τους χορο μακρια απο το κρυο του χειμωνα, και ολο του σιγοψυθιριζει τραγουδια γλυκα που μαζευε τοσο καιρο που ηταν μονη της στο δασος.
Μακαρι και να μη ξυπναγε ποτε

Ο Ξυλοκοπος των Ονειρων

Κυριακή 25 Δεκεμβρίου 2011

Μικρες Στιγμες

Ο τιτλος θα μπορουσε να ηταν και    " Οταν οι Θεοι Δωριζουν"
 Θα μου πειτε τι δωριζουν και ποιοι θεοι; Αυτοι οι μικροι θεοι που ολοι κρυβουμε μεσα μας εκει στο βαθος της ψυχη μας που λειτουργουν πολλες φορες ανεξαρτητα απο εμας.  Που κανουν αυτο που θελουν αυτοι περα απο τη λογικη μας Αυτοι ναι αυτοι που πολλες φορε μας βγαζουν εξω απο τα ρουχα μας .Αυτοι που πολλες φορες μας δημιουργουν μυχιες σκεψεις  περα απο τη λογικη περα απο την πραγματικοτητα ακομη ακομη και περα απο το οραμα.Αυτοι που μας κανουν φορες να γινομαστε διαφορετικοι .Αυτοι που στιγμες στιγμες συγκλονιζουν το ειναι μας τοσο εντονα που νομιζεις οτι ειναι η τελευταια ανασα σου στη γη.Αυτοι που κρατανε μικρες στιγμες της ζωη μας σε ενα ξεχωριστο μερος του μυαλλου μας και μας τροφοδοτουν μαυτες οταν τις χρειαζομαστε σαν ναρκωτικο.Αυτοι που πολλες φορες παθιαζονται και αλληλοκατηγορουνται για κατι .Αυτοι που γενιουνται ξαφνκα καποια στιγμη στο διαβα της ζωης μας η μηπως οχι ,οχι  οχι ειναι εκει απλα περιμενουν τη δικη τους στιγμη να βγουνε στο φως .Να βγουνε στη σκηνη της ζωης μας για να παιξουν το ρολλο τους.Και ολοι μα ολοι αφηνουν το Σημαδι τους. Σαν τα σημαδια που εχεις απο τα χτυπηματα στο κορμι οταν ετρεχες μικρος στις αλανες και σκονταφτες εδω και εκει αλλα μικρα και αλλα μεγαλα.Ο πονος ομως απο τα σημαδια του κορμιου ειναι προσωρινος με το μετρο του χρονου σχεδον στιγμιαιος.Ο πονος της ψυχης ομως καιει παντα ακομη και αν γινει καποια στιγμη μια μικρη σπιθα σπιρτου που σιγοκαιει ξαναζωντανευει και ερχεται να κυριευσει το ειναι σου ξανα και ξανα .Ομως ειναι στιγμες μικρες στιγμες που αυτος ο ιδιος πονος σου χαριζει μια γαληνη και μια ομορφια θαρρεις και δεν ειναι ο ιδιος  που σου εκαιγε τα σωθικα πριν απο λιγο.Αυτοι  οι  θεοι που μπαινοβγαινουν στης ψυχης μας το παλκο παιζοντας καθε φορα και αλλο ρολο  και διαφεντευουν το ειναι μας κανοντας μας  υποχειρια τους, τη μια με την καλωσυνη και τη φιλοξενια τους και την αλλη με την αμεριστη αγαπη τους τον ερωτα τους.
Απο αυτους τους θεους ενας θελω να μενει στο παλκο της ψυχης μου και ας δειχνει την ιδια εικονα  ξανα και ξανα σαν να εχουν κολλησει οι δεικτες του χρονου  εκει .                                                      Της δικης σου Ψυχης..........     
          Σε εκεινη τη στιγμη αιωνια

Ο Ξυλοκοπος των Ονειρων

Σάββατο 24 Δεκεμβρίου 2011

Οταν η Πολη Κοιμαται;

Αραγε υπαρχει πολη μικρη η μεγαλη  που να κοιμαται;
Υπαρχει πολη που να σβηνει τα φωτα της και να αφηνει τους κατοικους της στο σκοταδι;
Υπαρχει πολη που δεν εχει και απο μια φασαρια μεσα στη νυχτα σχεδον σε καθε γωνια της;
Υπαρχει πολη που δεν εχει φαντασματα ;Φαντασματα και αερικα της νυχτας τους διαβατες ;
Φτιαχνουμε τις πολεις μας καθ εικονα και καθ ομοιωση του εαυτου μας η μαλλον του μυαλου μας
Φωτεινες αλλου, λιγοτερο φωτεινες καπου αλλου η σκοτεινες σαλλα σημεια Με φωτα πολυχρωμα
σε καποια μερη σαν τις χαρες του μυαλλου μας , αλλα και αλλες γκριζες περιοχες σκοτεινες μουντες σαν εκεινες του μυαλλου τιs ανομολογητες και κρυφες σκεψεις.Τις σκεψεις για το γιατι για  το τωρα για το χθες για το αυριο για το αν για το ισως για το θελω  για το πως για το τιποτε  για ολα .Σκεψεις τρελλες σενα κουβαρι σαν τους δρομους της πολης αλλου φωτεισμενοι και καθαροι και αλλου σκοτεινοι και βρωμικοι.Σκεψεις καθαρες, σκεψεις θολες, σκεψεις σκοτεινες, σκεψεις σκεψεις ,
σκεψεις κραυγες ,σκεψεις αλυτρωτες , σκεψεις βουβες, σαν τους ανθρωπους μεσα στα τσιμεντενια κλουβια της πολης .Μα αν μια πολη σταματησει να φωτιζεται μεσα στη νυχτα δεν θα σβησει σιγα σιγα
δεν θα πεθανει καποια στιγμη; Οπως ο νους οταν σταματησει να σκεφτεται ειναι μαλλον νεκρος .Δεν ξερω αν μια πολη συνειδειτοποιει το θανατο της η απλα ειναι νεκρη βορα των στοιχειων της φυσης .
Δεν ξερω αν ο νους συνειδειτοποιει το θανατο του αν συνειδειτοποιει οτι η προγουμενη του σκεψη ηταν η τελευταια Δεν ξερω, θελω να πιστευω οτι τον φωτιζει η θεα μενα μικρο λυχναρι ακομη τα βραδυα μου τα σκοτεινα βοηθωντας με να ακολουθω τα μικρα και σκοτεινα σοκακια του μυαλου μου

Ο Ξυλοκοπος Των Ονειρων

Παρασκευή 23 Δεκεμβρίου 2011

Οταν Οι Μασκες Πεφτουν

Καπου εκει στο διασελο των σκεψεων εμφανιζονται ξαφνικα πλατωματα που σου δνουν την ευκαιρια να σταματησεις και να αφουγκραστεις το ειναι σου,να κανεις μια αναδρομη σαυτα που ειδε και εζησε ο νους, τα παιχνιδια που επαιξε με τον εαυτο του η με τους αλλους ,τη χαρα που πηρε η εδωσε τη λυπη που πηρε η εδωσε .Ειναι η ωρα που οι μασκες πεφτουν, ειναι η ωρα του απολογισμου ,ειναι η ωρα της μετουσιωσης των εργων και πραξεων στην απολυτη ηδονη του μυαλου ειναι η ωρα που νοιωθεις οτι ζεις η οτι πεθαινεις .Ειναι η ωρα που εισαι ευαλωτος και ευχεσαι να μη σε δει κανεις ετσι χωρις τη μασκα και την πανοπλια που φορας για να ζεις αναμεσα στους αλλους η ευχεσαι ενδομειχα να σε δει τοτε ο σωστος ανθρωπος για να φτιαξεις κατι μαζι του απο μια ομορφη φιλια μεχρι τη σχεση μιας ζωης.Και τοτε που οι σκεψεις ειναι καθαρες τοτε σε πιανει εκεινος ο πανικος οτι εισαι απροστατευτος γυμνος μπροστα στους αλλους και βιαζεσαι να ξαναβαλεις τη μασκα .Τη μασκα ποιου; του ωραιου, του τρελλου ,του μοναδικου, του ηλιθιου η του εξυπνου.Ο καθενας μας εχει και απο μια ,καποιοι ισως δυο η και τρεις ποιος μπορει να ξερει.Και ετσι τρεχεις τρεχεις σε ενα αεναο κυκλο που δεν τελειωνει ποτε και ευχεσαι μονο σε κεινα τα λιγα δευτερολεπτα που βγαζεις τη μασκα την επομενη φορα να γνωρισεις αυτο το μοναδικο το ιδιαιτερο .για να παψεις να παιζεις θεατρο .........
Εχω την εντυπωση οτι επιτελους δεν φοραω μασκα  ΕΣΥ;;;;;;

Ο Ξυλοκοπος Των Ονειρων


Ο Καθρεφτης και ο Τρελλος

 Ενας τρελλος ηθελε να βγει εξω μα οποτε και αν εβγαινε ολοι τον κοροιδευαν  και για αυτο δεν τολμουσε να βγει εξω απο το σπιτι του .  Καθοταν λοιπον στο παραθυρο βλεποντας εξω τον κοσμο που περνουσε τις παρεες που γελουσαν τα παιδια που πειραζαν το ενα το αλλο και αυτος μονος εκει , ηταν βλεπετε ο τρελλος.Ωσπου δεν πηγαινε αλλο και ενα βραδυ αποφασισε να βγει εξω να ξεσκασει λιγο  βρε παιδι μου απλα σκεφτηκε οτι αν ντυθει  διαφορετικα δεν θα τον λενε τρελλο .
.Και ετσι εκανε . Βγηκε εξω και πηρε τους δρομους μπηκε σενα καφε ηπιε κατι χαρηκε που κανεις δεν τον γνωρισε και ετσι
ξεθαρησε ,σκεφεται τι ωραια δεν με γνωρισε κανεις και πηγε ποιο κατω σενα μπαρακι ηποιε ενα ποτο και παλι τα ιδια κανεις δεν τον πειραξε. Χαρα που εκανε  μπορουσε να πηγαινει οπου ηθελε χωρις τη σταμπα του τρελλου. Και αρχισε να πηγαινει απο δω κιαπω κει, το βραδυ κυλουσε και αυτος ετρεχε ευτυχισμενος .Ομως κατι τουλειπε αλλα μεσα στη ζαλη της βραδιας δεν τον ενοιαζε πολυ του εφτανε που δεν τον γνωριζε κανεις.Ομως η μερα δεν αργησε να ερθει ηθελε μερτικο απο τη ζωη του και αυτη, ετσι ο φιλος αποφασισε να παει σπιτι του για υπνο κουρασμενος απ το ξενυχτη . Στο δρομο σε μια γωνια για το σπιτι του υπηρχε ενας μεγαλος καθρεφτης . Ετσι οπως στριβει ο φιλος μας βλεπει τον εαυτο του στον καθρεφτη και τρομαζει, ποιος ειναι τουτος δω ο τυπος μπροστα του δεν μπορει ναμε εγω σκεφτεται καποιος αλλος ειναι. Τρομαξε να γνωρισει τον εαυτο του και εφυγε τρεχοντας για το σπιτι του.Στο δρομο σκεφτοταν και ελεγε
αν εγω δεν μπορω να αναγνωρισω τον εαυτο μου τοτε πως θα με αναγνωρισουν οι αλλοι ;;
Σε  ευχαριστω που μ εκανες να δω τον καθρεφτη μου

Ο ξυλοκοπος των ονειρων

Πέμπτη 22 Δεκεμβρίου 2011

Ο τρελλος και η κουκλα του

Ητανε ενας τρελλος που γυριζε ολη την πολη μερα νυχτα μερα νυχτα αδιακοπα και συνεχεια μουρμουραγε που εισαι που εισαι που εισαι;
Οποιος τον ρωτουσε τι εψαχνε δεν απαντουσε απλα συνεχιζε να περπαταει και παντα αυτος ο μονολογος στα χειλη του που εισαι που εισαι που εισαι ;
Μια μερα σταματησε μπροστα σε μια βιτρινα ενος μαγαζιου με ρουχα και κοιτουσε την βιτρινα περιεργα, θαλεγε κανεις παραξενα ;Ισως αλλα σιγουρα οχι με το βλεμμα του τρελλου .Σε βρηκα ειπε σε μια κουκλα  και η κουκλα φανηκε να του χαμογελα .Απο τοτε ο τρελλος καθεται απο εξω και περιμενει
ποτε θα ανεβασει το ρολλα το μαγαζι για να δει την κουκλα του

Ο Ξυλοκοπος Των Ονειρων

Τετάρτη 21 Δεκεμβρίου 2011

Μια φορα ...και εναν καιρο.....

Μια φορά κι έναν καιρό...έτσι αρχίζουν τα παραμύθια...όμως εγώ είπα σήμερα να μη σας πω παραμύθι...Όσο κι αν μ'αρέσουν τα παραμύθια...όσο κι αν έμαθα να ζω μέσα τους από μικρή...σήμερα...προτιμώ...τη ζωή...Ξεκινώ λοιπόν απ' την αρχή...Κάποτε λοιπόν...σε ένα τόπο κάπου στο μακρινό βορρά...Όμως τώρα που το σκέφτομαι ούτε την αρχή ...δεν ξέρω...Μόνο ότι ήταν κάπου στο μακρινό βορρά ξέρω...Θα μου πείτε τι σόι ιστορία είναι αυτή...με τόσο ελλιπείς πληροφορίες...Ε λοιπόν αποφάσισα δεν είναι απαραίτητο να έχουμε όλες τις πληροφορίες για τα πάντα....Οπότε συνεχίζω...Κάποτε στο μακρινό βορρά ζούσε ένας άντρας φαινομενικά συνηθισμένος...φαινομενικά πάντα γιατι συχνά τα φαινόμενα απατούν...Φαινομενικά ευτυχισμένος...με μια φαινομενικά ευτυχισμένη οικογένεια...Ζούσε τη φαινομενικά όμορφη ζωή του...κάνοντας πράγματα που φαινομενικά τον ευχαριστούσαν...πράγματα που φαινομενικά του άρεσαν...Μια μέρα όμως ξυπνά μεσ' απ'το όνειρο της φαινομενικά ευτυχισμένης του ζωής....κι αρχίζει να ψάχνει το γιατι...την αιτία της αυταπάτης...Και πάλι εκεί στην αναζήτηση του ΓΙΑΤΙ...συναντά...το θηλυκό καθρέφτη του...Μια κοπέλα κάπου στο μακρινό νότο...που ζούσε μια φαινομενικά ευτυχισμένη ζωή με μια φαινομενικά ευτυχισμένη οικογένεια...κι η οποία από καιρό...ζητούσε κι αυτή απεγνωσμένα την αιτία για τη δική της αυταπάτη... Συναντήθηκαν ξαφνικά ένα πρωί μέσα στο πλήθος...Πώς ξεχώρισε ο ένας τον άλλο μέσα σε τόσο πλήθος;Πώς αναγνώρισαν ο ένας τον άλλον μέσα σ'αυτό το πλήθος;Η ιστορία δεν έχει πληροφορίες γι'αυτό...Μόνο υποθέσεις μπορούμε να κάνουμε...Ίσως απλά είδε ο καθένας την αντανάκλαση του καθρέφτη στα μάτια του άλλου ...Ποιος ξέρει;Τι υπέροχη συνάντηση όμως...Βαραίνουν τα μάτια μου...Θα με συγχωρήσετε...αλλά θα πρέπει να κουκουλωθώ με το πάπλωμα...και να κοιμηθώ...περιμένοντας την αντανάκλαση του δικού μου...καθρέφτη...Καληνύχτα...και καλημέρα...γλυκιά μου αντανάκλαση...

Το Χρυσομαλλο δερας

Τρίτη 20 Δεκεμβρίου 2011

Ο Νοτιας και ο Ξυλοκοπος

Καποτε ενας ξυλοκοπος καθοταν και κοιτουσε το συνεφιασμενο ουρανο .Μαυρα συννεφα απο το νοτια εφερναν αρωματα βροχης.Αλλα ο ξυλοκοπος μας μυριζε και αλλα αρωματα ,θαλασας,ερημου και αναπνοες ανθρωπων ναι ανθρωπων.Εβλεπε και ξεχωριζε αρωματα γυναικων απο μακρυνα μερη αρωματα βουνων και ενοιωθε οτι γυρω του περνουσε η ανασα του περα κοσμου.ενος κοσμου που δεν εβλεπε ομως ηξερε οτι υπηρχε.Σαν ναταν αερικα γυρω του .Και δεν τον αφηνε να δουλεψει αυτος ο υγρος νοτιας τον περιγελουσε γιατι μολις σταματουσε να αφουγκραστει αυτα τα αρωματα εκεινος σταματουσε να φυσα και ταυτοχρονα σταματουσε και η ομορφη εκεινη μουσικη απο το θροισμα των φυλλων που  πεφτουν απο τα δενδρα οταν ειναι φθινοπωρο.Εκεινη η μουσικη ναι εκεινη η ομορφη απαλη μουσικη απο το κατρκυλισμα των φυλλων απο τα κλαδια της ακακιας ποιο κει Μια μουσικη μελαγχολικη και συναμα τοσο ομορφη .Μια μουσικη που μαςτραγουδα για τον χειμωνα που ερχεται.Ετσι ενα θροισμα ακουγεται και στην ψυχη του ενα θροισμα απο τα χρονια του μια ομορφη μουσικη που ομως αναγγελει τον ερχομο του δικου του χειμωνα .Τον χειμωνα των χρονων του που ερχεται βιαστικα.Και δεν θελει να τον δει και δεν θελει να τον ζησει μονος .Ισως γιαυτο ο νοτιας του φερνει τοσα αρωματα και αερικα.Ισως γιαυτο σταματα κα αφουγκραζεται τι προσπαθει να του πει  ο νοτιας .Μυστικα ισως αληθειες ισως.Κανεις δεν ξερει αυτος οποτε φυσα νοτιας γυριζει στον οριζοντα και αφουγκραζεται τα αρωματ λεει απο ποιο κατω και τις ανασες των ανθρωπων απο μακρια .Ποιος ξερει ισως νανε λιγο κουζουλος η ισως και τα χρονια να βαρενουν την πλατη του

 O Ξυλοκοπος των ονειρων

Ο Μορφεας

Καθως η νυχτα αρχιζει να περπατα στο δικο της μονοπατι και ο κοσμος να χανεται στις σκιες του φεγγαριου και τα χρωματα και τα σχηματα να αποκτουν μια διαφορετικη υποσταση,ενας γνωστος μας παραμονευει ολο ανυπομονησια στη γωνια ο Μορφεας.Ανυπομονει να μας παρει στα μονοπατια του και να μας ταξιδεψει κατα την ορεξη του.Ποτε σε πολυχρωμα  ουρανια  τοξα ποτε σε σκοτεινους καιρους και αλλοτε να παιζει κρυφτο με το ειναι μας ολοκληρο.Για αυτους τους λογους καθε βραδυ μα καθε βραδυ με αυτον τον κυριο δεν τα παμε καλα.Αλλου θελει να παει αυτος και αλλου εγω.Εγω ταξιδευω μεσα απο πολυχρωμα συννεφα και σκιες σε κοσμους παραξενους σε αλλους γαλαξιες και να σου πεταγεται μπροστα μου με μια μασκα τρομακτικη και γελα μαζι μου που ειμουν τοσο αφελης και τρομαξα .Τον παρατω και εγω μονο του για ωρες πολλες και αρχιζει να με παρακαλα να παιξουμε παλι γιατι η νυχτα θα φυγει συντομα ετσι λεει  .Ξερω γιατι, παντα βρισκει κατι ενδιαφερον στο μυαλο μου καθε φορα που παιζει μαζι μου και αρχιζει παλι το παιχνιδι του μεσα στους δαιδαλωδεις διαδρομους του μυαλου μου, τερατα τερατα ,αβυσσος δεν υπαρχει φως δεν υπαρχουν χρωματα μονο σκοταδι και κρυο και αυτος γελα στη γωνια γελα που καταφερε να με γελασει αλλη μια φορα.Και εγω τον παραταω ξανα θυμωμενος και προσπαθω να ονειρευτω ξυπνιος μεσα στα σκοταδια του δωματιου και αυτος νανε εκει να παραμονευει ποτε ο καματος θα με ξαναγυρισει στα μονοπατια του.Αυτη τη φορα ειναι καλος μαζι μου με παει σεναν ομορφο κοσμο με ηχους ομορφους απο μελοντικες η μαλλον ακορντεον η κατι τετοιο με χρωματα, πολλα ομορφα χρωματα .Με παει λεει στην ουτοπια μου.Και μια Δεσποσυνη με υποδεχεται ειναι νεραιδα, ξωτικο ,αγγελος ; Εχει μακρυα πολυ μακρια σγουρα μαλλια και ενα χαμογελο που ζεσταινει την ψυχη σου οσο κρυα και αν ειναι.Δεν το πιστευω οτι αυτη τη φορα ειναι τοσο καλος μαζι μου.Φοβαμαι να γυρισω να τον κοιταξω μηπως  και δω εκεινο το πονηρο τουβλεμμα
γεματο ορεξη για σκανταλιες.Αλλα φαινεται σοβαροςκαι με αφεινει στο ονειρο και χανεται ωσπου να ξαναρθει ζητωντας μου το αντιτιμο για την ουτοποια που μου προσφερε

Ο Ξυλοκοπος

Ο τρελλος και το τζινι

Ηταν καποτε ενας τρελος σε μια οικογενεια και επειδη ολη τη μερα εκανε κουζουλαδες
αποφασισαν να του δωρισουν ενα υπολογιστη μηπως και τους αφησει και λιγο ησυχους.Του αρεσε του τρελλου μας ο υπολογιστηςκαι αρχισε να παιζει παιχνιδια ζωγραφιες χρωματα πολλα χρωματα κοκκινα πολλα κοκκινα ενα χρωμα αγαπημενο τουσε ενα παιχνιδι με το μαυρο. Και καποια μερα σενα παιχνιδι του χαμενος μεσα στον κοσμο των πιξελ και των ψηφιακων χρωματων εγραψε  κατι και τοτε αναμεσα απο τα χρωματα της οθονης του αρχισε να φαινεταιμια σκια .Μια σκια τρισδιαστατη δεν εμενε μεσα στην οθονη θαρρεις και ηταν ζωντανη ενα ομορφο γυναικειο προσωπο με κατι μπουκλες μακριες μεχρι εκει που μπορουσε ναδει.Σαστησμενος ο κουζουλος τριβει τα ματια του ξανατριβει τα ματια του αλλα τιποτε η μορφη ειναι εκει μπροστα του και του λεει.Ειμαι το τζινι του υπολογιστη τι θελεις να κανω για σενα; Και ο τρελος μας ζητουσε διαφορα και γινοτανε σχεδον οτι ζητουσε και περνουσανε ομορφα και ας ηξερε βαθια μεσα του πως ηταν μια οπτασια ενα ακομη παιχνιδι του μυαλου του.Αλλα δεν ελεγε σε κανενα τιποτε νη του παρουν και αυτο του το παιχνιδι.Μια μερα ομως εψεινε κατι και δεν μπορουσε να γραψει τις μαγικες λεξεις για ναρθει το τζινι να παιξουνε .Αλλα σκεφτηκε αφου ειναι στο μυαλο μου αν μπορεσω να ανοιξω και μονο τον υπολογιστη θαρθει θα το καταλαβει και θαρθει δεν μπορει.Καταφερε να ανοιξει τον υπολογιστη σε μια λευκη σελιδα δεν μποριυσε να κανει κατι περισοτερο.Αλλα το τζινι δεν ερχοταν ηταν μια ασπρη σελιδα χωρις χρωματα χωρις σχηματα χωρις το τζινι του .Και τοτε καταλαβε οτι επρεπε να γραψει τις μαγικες λεξεις για ναρθει και χαμογελασε ο τρελος μεσα στη λυπη του γιατι καταλαβε και κατι ακομα που δεν ηξεραν οι αλλοι παρα μονο αυτος .Η ομορφη γυναικεια σκια με τις μπουκλες στην οθονη    ηταν αληθινη δεν ηταν της φαντασιας του και το χαμογελο του εγεινε ποιο πλατυ. Αποφασισε λοιπον να την  γνωρισει οσο μακρια και αν ηταν και το χαμογελο του εγεινε ακομη ποιο πλατυ.Που ναξερε ο καυμενος οτι υπαρχουν εκατομυρια χρηστες στο διαδυκτιο και οτι και κοπελα που του μιλουσεηταν ενας ακομη.Αλλα πες εσυ του κουζουλου ναλλαξει γνωμη μπορεις .Αυτος την πηρε την αποφαση του

Ο ξυλοκοπος των ονειρων

Τ ο Νυχτολογιο ενος τρελλου

Εκει που οι σκιες της μερας αρχιζουν να χανονται απο την αδηφαγο νυχτα
και να παιρνουν τη θεση τους οι βιαστικες θολες σκιες των φαναριων οι ωρες αρχιζουν
να γινονται ατελειωτες.  Τοτε αρχιζει το παιχνιδισμα του Μορφεα με το μυαλο και τα
φαντασματα τα οι νεραιδες και τα ονειρα αρχιζουν το δικο τους χορο.
Τοτε ερχεται μια μικροκαμωμενη νεραιδα και μου λεει διαφορα το ιδιο και εγω.
Δεν μπορω να τη δω καλα ειναι κρυμενη στη σκια του φεγγαριου .Το μονο που βλεπω ειναι
μακρια μαυρα σγουρα μαλλια και ενα πλατυ χαμογελο. Τα ματια της ειναι μαλλον μαυρα
αλλα δεν μπορω νατο πω με σιγουρια.   Η νυχτα και η μεγαλη αποσταση που στεκεται απο μενα δεν μαφηνει ναδω περισοτερα.Αλλωστε νεραιδα ειναι δεν θελει να ξερουν  οι ανθρωποι ολοκληρη την υποσταση της.Και θελω νατην ακουμπισω αλλα δεν μπορω .Και θελω νατην αγκαλιασω αλλα δεν μπορω γιατι ειναι μακρια στη σκια τουφεγγαριουΚαι εκει που προσπαθω να τη φτασω τα ματια ανοιγουν στο σκοταδη .Ο Μορφεας εχει διαφορετικα σχεδια για μενα.Και οι ωρες ειναι ατελειωτες

Ο ξυλοκοπος των ονειρων

Το κοτσυφι

Υπαρχει ενα ομορφο παλιο τραγουδι που λεει .Ητανε μια φορα ματια μου και εναν καιρο
Εκεινο τον καιρο λοιπον ζουσε και μια οικογενεια κοτσυφιων πολυ αγαπημενη ειχανε μαλιστα ενα σκανταλιαρικο μικρο θυληκο που δεν ελεγε ποτεε να σταματησει να πετα και να παιζει με τα συνεφα.Ωσπου μια μερα περασε μεσα απο ενα μαυρο συνεφο παρα πολυ μαυρο και οταν βγηκε απο την αλλη πλευρα ανακαλυψε οτι τα μολυβομαυρα της φτερακια  ειχαν παρει ενα χρωμα ανοικτο γκρι.Απαρηγορητη η μικρη μας κοτσυφουλα ενοιωθε ασχημα πολυ και ας μη το εδειχνε γιατι ειχε τοσο καλη ψυχουλα και δεν ηθελε να στενοχωρισει την οικογενεια της .Ομως σε καθε ευκαιρια που εβλεπε μαυρο συνεφο ετρεχε να μπει μεσα με την ελπιδα να ξαναγινει  οπως ηταν πριν η οπου εβλεπε καπνο ετρεχε να λερωσει αυτο το ανοιχτοχρωμο φτερωμα που ειχε και την εκανε να ξεχωριζει τοσο απο τα αλλα κοτσυφια  .Δεν καταλαβανε η καυμενουλα οτι ηταν τοσο ξεχωριστη οχι για το  φτερωμα της αλλα για την ψυχη της.Και μια μερα εκει που πετουσε στα συνεφα την πλησιασε ενας νεαρος ομορφος κοτσυφαςκαι αρχισε να τις κανει κολπιμεντα .Τοσο πολυ χαρηκε η μικρουλα μας που τον ερωτευτικε και αυτη.Ομωσ δεν ηταν ερωτας τοξερε και αυτη απο την αρχη στο βαθος της ψυχης της.Δεν το πραδεχοταν ομως οτι ηταν αγαπη ευγνωμοσυνης που την δεχτηκε ετσι οπως ηταν καπως διαφορετικη .Και η αγαθη ψυχουλα της δεν μπορουσε να τα δει.Και εκαναν οικογενεια μια ομορφη οικογενεια.Αλλα αυτης κατι της ελειπε παντα κατι της ελειπε αλλα δεν ηθελε να το δει και αυτο γιατι το λεω .Γιατι παντα ελεγε στα παιδια της για την ομορφη οικογενεια που μεγαλωσε αυτη ποσο ευτυχισενη ητανε οταν ηταν μικρη και ποσο καλους γονεις και παπουδες ειχε .Και παντα
χαμογελουσε με ενα γελιο γαργαρο σαν μια μικρη πηγη του Ψυλορειτη που κυλα αναμεσα απο πετρες και χαραδρες δροσιζοντας τα παντα στο διαβα της.Ωσπου μια μερα γνωρισε ενα τυφλο κοτσυφι που δν μπορουσε νατην δει παρα μονο να την ακουσει να γελα και αυτο το κοτσυφι την ερωτευτικε για αυτο το γελιο της το παραπονεμενο για την ψυχη της γιατι αυτην εβλεπε και οχι για το χρωμα των φτερων της.Και της ειπε πολλα παρα πολλα  και ισως να τις λεει ακομα και αυτη του ειπε πολλα παρα πολλα και ισως να του λεει ακομα δεν ξερω δεν ξερω το τελος του παραμυθιου .Δεν το θυμαμαι ισως .Ισως και να μη μου το ειπανε ακομη τα κοτσυφια .Δεν ξερω. Το μονο που ξερω ειναι οτιδεν θα ηθελα και αυτο το παραμυθι ναναι τοσο ψευτικο οπως ολα τα αλλα παραμυθια.

Ο ξυλοκοπος των ονειρων

Ο τρελλος και οι 2 βραχοι

Καποτε ηταν δυο βραχοι μακρια ο ενας απο τον αλλον .Μονο ο αερας ο ηλιος και to φεγγαρι τους εβλεπαν μαζι .Και τοτε ηρθε ενας τρελλος στην περιοχη. Παει πρωτα στον ενα βραχο και κατι του λεει
μετα στηνει αυτι χαμογελαει και φευγει τρεχοντας.Τρεχει χαμογελωντας και φτανει στον αλλο βραχο ασθμαινοντας γερνει πανω του και κατι του ψυθιριζει .Μετα στηνει αυτι πανω στο βραχο χαμογελαει και φευγει παλι τρεχοντας . Ολη μερα  ο τρελος εκανε αυτη τη διαδρομη περα δωθε περα δωθε χαμογελωντας
Νυχτωσε και εφυγε αφησε τους βραχους στη μοναξια τους
 Το αλλο πρωι ετρεξε νωρις στους φιλους του .Τρεχει στον πρωτο βραχο και κατι του λεει χαμογελωντας βαζει το αυτι του πανω στον βραχο και ακουει και φευγει κλαιγοντας
.Φτανει στον αλλο βραχο και σκυβει και του ψυθηριζει και μετα ακουει με το αυτι του κολλημενο στο βραχο και φευγει κλαιγοντας και κανει αυτη τη διαδρομη μεχρι αργα το βραδυ .Πηγαινε ελα παντα κλαιγοντας ωσπου νυχτωσε και πηγε να κοιμηθει και αυτος κλαιγοντας
Το πρωι ετρεξε απο το χαραμα χαμογελαστος να βρει τους φιλους του τους βραχους
Φαινεται ειχε βρει τη λυση σαυτο που τον βασανιζε
Παει λοιπον πρωτα στον ενα βραχο και αρχιζει να τον σπρωχνει με ολη τη δυναμι της ψυχης του μετα απο λιγο τρεχει στον αλλον παντα χαμογελαστος και σπρωχνει και αυτον με ολη τη δυναμη της ψυχης του και ξανα και ξανα τα ιδιακαι παντα με το χαμογελο στα χειλη.Ενας περαστικος βλεποντας τον να κανει αυτο του λεει , μωρε κουζουλε τι θαρρεις πως κανεις εκει;
Και ο τρελος ολο χαρα του λεει   Προχθες γνωρισα αυτους τους 2βραχους τον ενα στον αλλον για ν μην ειναι μονοι και η χαρα τους ηταν μεγαλη αλλα μετα εγεινε λυπη γιατι δεν μπορουσαν να ερθουν ποιο σιμα .Ετσι και εγω σκεφτικα και βρηκα τη λυση θα τους σπρωξω και τους 2 για να ερθουν κοντα .Εφυγε ο διαβατης σκεπτομενος ο κουζουλος κουζουλος θανε μια ζωη.
Και εμεινε ο τρελλος μονος  να προσπαθει να φερει τους 2 βραχους ποιο κοντα .Και τον βρηκε το βραδυ και τον βρηκε το πρωι να προσπαθει ακομη μενα χαμογελο στα χειλη.Ποιος ξερει ισω ς αυτος να ξερει περισοτερα απο τους αλλους
Ο ξυλοκοπος των ονειρων