Το Κατι..........

Μια φορά κι έναν καιρό...ζούσε ένα κοριτσάκι...σε μια πολύ ευτυχισμένη οικογένεια...σε ένα μικρό σπιτάκι στο δάσος...Το κοριτσάκι αυτό πάρ'όλο που μεγάλωσε σ'αυτή την ευτυχισμένη οικογένεια πάντα ένιωθε...πως ανήκε αλλού..Όσο κι αν το χαϊδεύαν...όσο κι αν το νανούριζαν ...όσο κι αν το αγαπούσαν...όσο κι αν του έδειχναν τι σήμαινε γι αυτούς...στο κοριτσάκι πάντα έλειπε κάτι...Κάτι απροσδιόριστο...κάτι που δεν μπορούσε να καταλάβει...Κι έψαχνε...κι έψαχνε...κι έψαχνε πάντου αυτό το κάτι...Έψαχνε σε βιβλία...έψαχνε σε σελίδες λευκές που γέμιζαν κάτω απ' τη μύτη του μολυβιού της...έψαχνε μέσα στις νότες....των κομματιών που αγαπούσε...μέσα στα σκίτσα που μυστηριωδώς εμφανίζονταν στο μπλοκ ζωγραφικής της...έψαχνε σε κάθε λέξη των γονιών της ...σε κάθε λέξη που άκουγε γύρω της...έψαχνε στον αέρα...που της ανακατεύε τα μαλλιά και χαϊδεύε απαλά το δέρμα της...στο νερό της βροχής που κυλούσε στο σώμα της ...Μάταια όμως...Σε κάθε της ταξίδι στο γιατι του μικρού της κενού... Δεν έβρισκε απάντηση...Πάντα όμως το κάθε της μικρό ταξίδι της έδινε κι από κάτι...
Λίγο λίγο...αυτα τα κάτι...που μάζευε από πάντου...έφτασαν να τη γεμίσουν τόσο...που άρχισε να ξεχειλίζει...αλλά πάρ'όλο το ξεχείλισμα της εκείνο το συγκεκριμένο κάτι την έκαιγε με την απουσία του...Το ξεχείλισμα όμως ήταν καταλυτικό...Ήταν το σημείο που το μικρό κορίτσι άρχισε να δίνει...να δίνει ...να δίνει...πολλά από τα κάτι...που την ξεχείλιζαν...Κι ο κόσμος γύρω της έγινε πολύ φωτεινός... Τόσο φωτεινός όσο φωτεινά και τα χαμόγελα όσων έπαιρναν τα κάτι της...Και παράξενο πράγμα...όσο κι αν έδινε τα κάτι που την ξεχείλιζαν τόσο γέμιζε με καινούρια...Οι γονείς της ήταν πολύ προβληματισμένοι...Της έλεγαν να σταματήσει...πια να δίνει...Όμως αυτή...αντιδρούσε σα ναρκομάνης...όσο έδινε τόσο περισσότερο ήθελε να δώσει...Έλεγε πως κάποτε θα βρει το κάτι...της...πως κάπου ήταν κρυμμένο κι απλά έπρεπε να ψάξει ακόμα πιο πολύ...Το μόνο που δεν ήξερε ήταν αν αναγνώριζε το κάτι της όταν το συναντούσε...αν το συναντούσε πότε...
Αυτό ήταν και το σημείο που αποφάσισε να γίνει παρατηρητής...Έπρεπε να παρατηρεί προσεκτικά τον κόσμο γύρω της...πολύ προσεκτικά μήπως και τα καταφέρει να αναγνωρίσει το κάτι της...Πόσο καιρό πέρασε άραγε απλός παρατηρητής του κόσμου;Οι άλλοι γύρω της ποτέ δεν κατάλαβαν πως είναι απλός παρατηρητής...Φαινομενικά ζούσε και κινούνταν μαζί τους...έδινε κι έπαιρνε...ήταν δική τους...μια απ'αυτούς...Κι αυτή έψαχνε...έψαχνε...αλλά μάταια...Τότε ήταν που απογοητεύτηκε...και σταμάτησε να ψάχνει...Πόσο πια σημαντικό ήταν αυτό το κάτι..που είχε αφιερώσει τη ζωή της να το ψάχνει;Έτσι είπε...και σταμάτησε...να ψάχνει...σταμάτησε να είναι παρατηρητής...και κλείδωσε στα κάτι που είχε ήδη...Πέταξε και το κλειδί...Πότε κανείς δε θα έβρισκε αυτό το κλειδί είπε...Έλα σου όμως που στα παραμύθια πάντα όταν δεν το περιμένεις γίνεται αυτό που τόσο περίμενες...Το κάτι εμφανίστηκε κι άνοιξε μόνο του τη σκουριάσμένη κλειδαριά...και εγκαταστάθηκε μέσα...κι όλα άλλαξαν...Θα μου πείτε τώρα τι ήταν τελικά αυτό το κάτι...Δεν το κατάλαβε τι ήταν...αλήθεια σας λέω...Το μόνο που κατάλαβε...ήταν πως ήταν το κόμματι που περίμενε...και τ'άφησε εκεί να τη ζεσταίνει και να τη φωτίζει...

  Το Χρυσομαλλο Δερας